Bir Ömür

Ne  hayatlar varmış.5 kuruş para için gün boyu yer altında çalışan sonunda kazandığı para belki de bir çok şeye yetmeyen ama şükretmeyi bilen zor hayatlar. bugün soma faciasının 8. günü.bu sekiz günde neler okuduk neler gördük ,yazılı sözlü medyada ?Düşünmemek  kolay yol lakin düşünmeden hatırlamadan görmeden mi devam edecek herşey h,ç bir şey olmamış son derece sıradan bir gün gibi.

ben unutmayacağım Yaşam odasına  sığınıp sırayla nefes alıp kurtarılmayı beklerken ölen 14 madenciyi.
unutmayacaksın aynı gün evlenen, aynı yıllarda çocuk yapan, ana karnından beri elele kolkola olan ikizleri.

unutamayacağız Kalemiyle küçük bir kağıda “hakkını helal et oğlum” yazıp, avcunda sımsıkı tutarken son nefesini veren madenciyi.
en çok ta babasının mezarı başında ağlayan küçük kızı hatırlayacağım.
Aynı benim gibi o küçük kız da her akşam “babacım” diye babasının kucağına atlar mı ?babası “dur kızım”  “üstün kirlenecek”.dermi?bence kız aldırmıyor, sarılıyor du babasına ve her akşam annesinden azar işitiyordu kıyafetlerine kömür bulaştırdığı için.belkide  “babanın kıyafetleri yetmiyor seninkilerden de kömür temizliyoruz” diye azarlıyordu küçük kızı anası.
oysa bugün temiz kalacak küçük kızın kıyafetleri. artık hiçbir zaman babasına sarılmayacak. ilk hangi akşam anlayacak acaba babasının artık gelmeyeceğini? çalan zile kaç gün daha "belki babam gelmiştir" diye heyecanlanacak. okulda oyun oynarken kaç defa birden donakalıp babası aklına gelecek. kaç yıl sonra küllenecek acısı. kaç kez “senin baban ne iş yapıyor” sorusu ile babasının kucağına atlayıp kara ama sıcacık yanağından öpmesini hatırlayacak. 
dayanılacak gibi değil. nasıl dayanılacak gibi değil? aşağıda nefesinin bitmesinden daha mı kötü yani? saçmalama. 

evet hiç unutamayacağım  ölümden kılı kılına kurtulmuş ve hala kömür tozu öksüren madencinin, sedyeye yatarken “çizmelerimi çıkarayım mı sedye kirlenmesin” dediğini.çünkü o çok değerli ve bizlerin yapacakları var
en kolayıda yarın otobüste yanımıza bir işçi oturduğunda ,okulda ,yolda fark etmez herhangi bir zamanda karşılaştığımız her insana özellikle çalışan emek verene yüzüne bakıp ufak bir tebessüm le kolay gelsin yada merhaba demek değil mi? duruma göre artık değerli hissettirmek için . çünkü insanlar yanlız ölünce değerli değil çalışanlar emek verenler biz hepimiz biriz ve her zaman değerliyiz.

ve bir avuç kömür için bir ömür veren 302 büyüğüm sizlerin heykelleri yapılacak ,resimleriniz çizilecek, hikayeleriniz yazılacak, belgeselleriniz, filmleriniz çekilecek
sizleri unutmamak için ne gerekiyorsa yapacağız. ama siz de unutturmayın kendinizi. bizim rüyalarımızdan çıkmayın. karanlık kabuslarımızda kaskınızdaki ışık yolumuzu aydınlatın yada elinizdeki kazma ile kovalayın :)